ΑΠΟ ΜΙΑΝ ΑΝΟΙΞΗ ΣΕ… ΑΛΛΗ
Ήταν μιαν
Άνοιξη
με τα άνθη στις δόξες τους
τα τραγούδια των αηδονιών
τους ήχους των
σειρήνων
κι εσείς στον ανθό της νιότης
σας
πήρατε τα πρωτόγονα όπλα σας,
λιθάρια της οργής,
και τη
βροντή της φωνής σας:
«Να φύγουν οι Άγγλοι απ’ το
νησί.»
Το σύνθημά σας,
ακούστηκε στον Πενταδάχτυλο,
η ηχώ του αντήχησε στο
Τρόοδος.
Πληρώσατε το τόλμημά σας
με μια αγχόνη,
παλικάρια μου
γίνατε περιστέρια
του ουρανού…
Ήρθε μιαν άλλη
Άνοιξη
χρόνια
μετά το φευγιό σας,
το όραμα της Λευτεριάς,
θολό,
ξεθωριασμένο,
κάτω από
χρυσάφι
μιας επίπλαστης ευημερίας
με πήλινα πόδια που
σέρνονται
στης λήθης τα απόνερα,
στις λάσπες των βάλτων,
των εθελούσιων συμβιβασμών.
Ένα περιστέρι, δεν άντεξε την «ευημερία»
μπήκε στης φυλακής σας το
κελί
άλλαξε φορεσιά,
έβαλε τα σκούρα του
και πέθανε από ασφυξία
δίπλα στο ξύλινο κρεβάτι
σας.
Του’ λειψε ο αέρας ,
τον αναζήτησε ,μάταια
στη δική σας πνοή,
που είχε πετάξει κι αυτή
μαζί σας.
Μαράζωσε,
προτίμησε το θάνατο. εντός
φυλακής
δίπλα
στα «Φυλακισμένα μνήματα.»
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου