Οι ποιητές και οι εραστές της ποίησης σ’ όλο τον κόσμο, θα γιορτάσουν την ερχόμενη Τετάρτη την Παγκόσμια Ημέρα της Ποίησης. Ο γιορτασμός αποτελεί μια ακόμη ευκαιρία να διαβάσουμε ποίηση να παρακολουθήσουμε κάποιες ομιλίες κι αφιερώματα σε έργα Ελλήνων αλλά και ξένων ποιητών.
Ο γιορτασμός ίσως κινήσει το ενδιαφέρον ανθρώπων που δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με την ποίηση. Αυτή την ημέρα ίσως αναζητήσει κανείς κάποια ποιητική συλλογή για να διαβάσει στίχους που τον συγκίνησαν στο παρελθόν και θα του θυμίσουν ιδιαίτερες συναισθηματικά, φορτισμένες στιγμές της ζωής του.
Η ποίηση είναι σύμφυτη με την ανθρώπινη φύση και ψυχολογία. Ο Έλληνας είναι γνήσιος απόγονος του Ομήρου κι έχει κληρονομήσει το φίλτρο της ποίησης που του έχει γίνει εσωτερική ανάγκη για δημιουργία. Ο Έλληνας πολύ εύκολα θα πλέξει στίχους για ένα τραγούδι, ένα μοιρολόγι, έναν ύμνο, ένα θρήνο, ένα θούριο, ένα παιάνα.
Η ποίηση τον ταξιδεύει, τον εμπνέει, τον παρηγορεί του δίνει ελπίδα και αισιοδοξία. Με την ποίηση τραγουδάει, χορεύει, πολεμάει ονειρεύεται και θρηνεί. Με την ποίηση στο διάβα των καιρών ο άνθρωπος αποτύπωσε τους καημούς ,τις ελπίδες , τα βάσανά ,τις προσδοκίες του, για ένα καλύτερο αύριο , και την αισιοδοξία του για επιτυχία υψηλότερων στόχων. Η ποίηση είναι το σουραύλι που αντηχεί τη μουσική του κόσμου, είναι η αρμονία του σύμπαντος, η φωνή του λαού, η γλώσσα των εκλεκτών, ο λόγος του ερημίτη. Είναι πνευματική άσκηση, προσευχή στο κενό, διάλογος με την απουσία, προσκλητήριο σε ταξίδι. Είναι η ζωντανή φωνή του ανθρώπου, μέσα στην ερημιά της μεταφυσικής αγωνίας. Είναι η παρηγοριά των μοναχικών στο κυνήγι της χίμαιρας , της στιγμιαίας ευτυχίας. Είναι ο εσωτερικός κραδασμός του είναι, στις επιδράσεις των συναισθηματικών φορτίων. Είναι το ψυχικό βίωμα, το ηθικό αντίκρισμα της αμεσότητας και της πληρότητας.
Ο Άρης Δικταίος σ’ ένα δοκίμιο για την ποίηση γράφει: «Η ποίηση στις πιο υψηλές στιγμές της δεν είναι παρά η έκφραση της ανθρώπινης απελπισίας για την εφημερότητα τούτη. Μιας απελπισίας, που δεν έρχεται παρά σαν το αποτέλεσμα μιας παρά φύσιν δίψας για το απόλυτο. Αλλά για ένα απόλυτο γήινης ζωής και για μια αιωνιότητα σάρκας κι αίσθησης. Ολόκληρη η ποίηση από τα γεννοφάσκια της, τα ψελλίσματα των πρωτόγονων λαών, ως σήμερα εκφράζει το κυνήγημα της ευτυχίας, ολόκληρη η ζωή την απαιτεί, όλοι οι δημιουργοί θρησκειών κι οι φιλόσοφοι σ’ αυτή την ευτυχία αποβλέψανε, κι η ποίηση αναζήτησε τον αίτιο της μόνιμης δυστυχίας παντού».
Ο ποιητής Σήφης Κόλλιας, γράφει: «Η ποίηση σαν ζωντανή Τέχνη είναι έκφραση της ζωής, λυτρωτική προσφορά στον αγωνιώντα άνθρωπο, τραγούδι χαράς, επικύρωση της πνευματικότητάς του. Οδηγεί σε μιαν υψηλή αυτογνωσία σ’ ένα εξαίσιο προβληματισμό σε μιαν ευφρόσυνη λύτρωση. Είναι μια πνευματική μαρτυρία της ζωής. Είναι γαλήνη, ιερουργία, επανάσταση, ευλογία Θεού».
Ο Γιώργης Κότσιρας γράφει : «Η αληθινή ποίηση έχει συχνά και διδακτικό χαρακτήρα. Υπάρχουν πολλά γνωμικά κάποτε στην άξια ποίηση. Παράδειγμα ο διδακτικός Καβάφης, όπου επεξεργάζονταν τα ποιήματά του. Η ποίηση ξεκινάει από το αυθόρμητο και καταλήγει με την αίσθηση του ποιητή να πάρει μορφή, να αποκτήσει δομή. Να γίνει μια ενότητα, ένα σύνολο δεμένο και αυθύπαρκτο. Το χρέος λοιπόν του ποιητή είναι να εκφράσει την εποχή του στις αυθεντικές στιγμές της. Να βρει την αλήθειά της. Γιατί η αλήθεια της ζωής είναι και σημερινή και αυριανή. Ανήκει στο παρόν, όπως ανήκε στο παρελθόν και θα ανήκει και στο μέλλον. Γιατί η ποίηση σε όλες τις εποχές, πάντα και τώρα εξέφραζε και εκφράζει τον καιρό της και βαθιά ουσιαστικό λόγο του ποιητή».
Ας αφουγκραστούμε και φωνές από τους ποιητές του κόσμου.
Ο Οκτάβιος Πας αναφερόμενος στην ποίηση γράφει :«Η ποίηση δεν προτίθεται να παρηγορήσει τον άνθρωπο για το θάνατο, αλλά να τον κάνει να διακρίνει ότι ζωή και θάνατος είναι αξεχώριστα…ότι είναι ένα σύνολο. Ο αρχαίος ποιητής ισχυριζόταν ότι εκφράζει την πραγματικότητα ή ότι δημιουργεί μιαν άλλη ιδεώδη. Ο σύγχρονος ποιητής αναζητεί στην ποίηση το μυστικό του κόσμου και κείνο της μεταμόρφωσής του. Η ποίηση είναι η τάση του ποιητή να δαμάσει την πραγματικότητα και να συγκρατήσει το εφήμερο με λέξεις θαυμαστά διευθετημένες»,τέλος,
Ο Ντίλας Τόμας μας λέγει : « Ένα ποίημα μπορείς να το διαλύσεις για να δεις τι είναι εκείνο που το κάνει να πάλει, τεχνικά κι όταν τα κομμάτια που βρεθούν απλωμένα εμπρός σου, τα φωνήεντα, τα σύμφωνα, οι ρύμες και τα μέτρα. Ναι αυτό είναι! Για αυτό τούτο το ποίημα με συγκινεί! Είναι η τεχνική! όμως ξαναβρίσκεσαι πάλι εκεί που ξεκίνησες. Επιστρέφεις με τη μαγεία της συγκίνησης που του δώσανε οι λέξεις. Και η μεγαλύτερη ακόμη τεχνική αφήνει τρύπες και κενά στην επεξεργασία ενός ποιήματος, έτσι ώστε κάτι που δεν υπάρχει στο ποίημα να μπορεί να ξεγλιστρήσει, να εισδύσει ν’ αστράψει και να βροντήξει μέσα σου. Η χαρά και ο προορισμός της ποίησης είναι και ήταν πάντα, η δοξασία του ανθρώπου που είναι δοξασία του Θεού».
Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης
Πρόεδρος Εταιρείας Λογοτεχνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου