Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΑΡΑΣΣΕΤΑΙ

Ιδιωτικός τηλεοπτικός σταθμός, εκτός από τις άλλες ενημερωτικές εκπομπές που μεταδίδει, ανέλαβε τελευταία, να διδάξει στους Έλληνες, την Ιστορία τους. Κατ’ αρχήν για να διδάξεις κάτι, πρέπει να το γνωρίζεις ο ίδιος. Εκτός κι αν καλείσαι να υπηρετήσεις σκοπιμότητες, οπότε μπορείς να μιλάς για τα πάντα, χωρίς να λες τίποτε άλλο, παρά ότι επιδίδεσαι σε «σαφάρι φασιστικής κατσαρίδας», όπως με αρκετή δόση αυτοϊκανοποίησης, έχει γραφεί σε ιστοσελίδα «κοινωνικής δικτύωσης» (facebook).
Στη συγκεκριμένη εκπομπή, που διαφημίζεται ως «υπερπαραγωγή», αφού αποσιωπώνται περίπου 200 μικρές ή μεγάλες Επαναστάσεις, που έγιναν κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, σε διάφορα μέρη της Ελλάδος, που όλες άφησαν πίσω τους δεκάδες ή και χιλιάδες νεκρούς, βιασμένους, εξανδραποδισμένους, ανασκολοπισμένους, βιαίως εξισλαμισμένους και ακρωτηριασμένους, υποστηρίζεται ότι το 1821 ήταν αναπόφευκτο, ότι μετά από σκλαβιά τεσσάρων αιώνων, το έθνος ξύπνησε, για να διώξει τους Τούρκους και διερωτώνται οι ομιληταί, γιατί οι Έλληνες δεν το είχαν σκεφθεί νωρίτερα. Η αποσιώπηση αυτή, δεν είναι τυχαία, αλλιώς θα ήταν μετέωρη η καινοφανής θεωρία περί Pax Ottomanica, που αποτελεί την πρώτη ύλη για τα περί «γέννησης ενός έθνους», που ακολουθούν. Αν ήταν μόνο η «υπερπαραγωγή» παραχάραξης της νεοελληνικής ιστορίας, ενδεδυμένη με το συνήθη τηλεοπτικό μανδύα, το πράγμα δεν θα παρουσίαζε ενδιαφέρον, εν όψει των διάχυτων επιφυλάξεων του Ελληνικού λαού, για τις σκοπιμότητες που υπηρετούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το ζήτημα είναι ότι πίσω από την «υπερπαραγωγή» φαίνεται να κρύβεται το Ελληνικό Ίδρυμα Ευρωπαϊκής και Εξωτερικής Πολιτικής πρώην Ελληνικό Ίδρυμα Άμυνας και Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π.), που χρηματοδοτείται από κρατικά κονδύλια, τα οποία, αντί να διατίθενται για την άμυνα της χώρας, διατίθενται για άσκηση ευρωπαϊκής ή εξωτερικής πολιτικής.
Πρόεδρος του Ιδρύματος είναι ο Θάνος Βερέμης, ο οποίος έχει ουσιαστική συμμετοχή στην «υπερπαραγωγή» πλύσης εγκεφάλων. Ο συγκεκριμένος, έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες στις θεωρίες του ελληνοτουρκισμού και αφού πολλάκις αυτοαναθεωρήθηκε, προσχώρησε στην επιστημονική διεθνολογική προβολή της γεωοικονομικής αντίληψης περί ελληνοτουρκικής συνομοσπονδίας, που φαίνεται να εκπορεύεται έξωθεν και άνωθεν. Χαρακτηριστικά, σε ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας (6.2.2011), αφιερωμένο στην Τουρκία, εν τέλει γίνεται λόγος για ελληνοτουρκική συνομοσπονδία.
Μέσω του Ιδρύματος και πάντα με την απαραίτητη κρατική επιχορήγηση, έγραψε το έργο Nationalism and Nationality, το οποίο διέθεσε σε Ιδρύματα, Οργανισμούς και πρεσβείες. Εκεί μεταξύ άλλων υποστηρίζει, ότι η ιδέα του Έθνους είναι ανύπαρκτη και αποτελεί φανταστικό κατασκεύασμα, ότι το σημερινό ελληνικό έθνος είναι αντικειμενικά ανύπαρκτο και δημιούργημα διανοουμένων, ότι η χρήση της γλώσσας και της θρησκείας, αποτελεί εθνικιστική προσπάθεια και ότι όταν προσαρτήθηκε η Μακεδονία στο Ελληνικό Κράτος, κατοικείτο, κατά πλειοψηφία, από ελληνόφωνους και όχι από Έλληνες. Μάλιστα, για το ζήτημα αυτό έχει κατατεθεί και επερώτηση στη Βουλή.
Ο εν λόγω (Θάνος Βερέμης), έχει δώσει και κατά το παρελθόν δείγματα γραφής, όσον αφορά τα Ελληνοτουρκικά. Προλογίζοντας το βιβλίο του Weber, «Ο Επιτήδειος Ουδέτερος», που αναφέρεται στην τουρκική εξωτερική πολιτική, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η γραφίδα του κινήθηκε πολύ προσεκτικά, δίπλα στη γραφίδα του αείμνηστου νονού του, που είχε προτάξει κι αυτός ένα σημαντικό προλογικό κείμενο, στο ίδιο βιβλίο.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια και τα θέλγητρα της παγκοσμιοποίησης είναι ακαταμάχητα. Καρπός των ιδεολογικών του μεταλλάξεων, που αφορά τις σχέσεις Ελλάδος και Τουρκίας, είναι το βιβλίο του Greeks and Turks in war and Peace (2007), όπου πολλά σημαντικά γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας υποβαθμίζονται σκόπιμα. Οι Δυτικοί Χριστιανοί θεωρούνται ανεύθυνοι, κατά το συγγραφέα, για την καταστροφή και το διαμελισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας το 1204, από τους Σταυροφόρους, όσο για την Ελληνική Επανάσταση, δεν ασχολείται καθόλου, με τη δικαιολογία ότι αποτελεί μεγάλο ιστορικό κεφάλαιο, που πρέπει να εξεταστεί ξεχωριστά. Κατ’ αυτό τον τρόπο αποφεύγει τις αναφορές στις σφαγές των Ελλήνων από τους Τούρκους και διαγράφει το πιο σημαντικό γεγονός, για την κατανόηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Είναι διάχυτη στο βιβλίο μία μεροληπτική στάση υπέρ της Βρετανίας, η οποία, κατά τον συγγραφέα, υποστήριξε την Ελληνική υπόθεση. Αγνοεί ή του διαφεύγει σκόπιμα, η αδυσώπητη αντίδραση της Αγγλίας, με σύμμαχο το Μέττερνιχ, στις απόπειρες του τσάρου Αλέξανδρου Α΄ να επέμβουν οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις, για να μετριαστούν οι τουρκικές αγριότητες, κατά την Επανάσταση, η επιδίωξή της, αμέσως μετά την Απελευθέρωση (1828), να κυριαρχήσει στην Ελλάδα, η ανάμειξή της στη δολοφονία του Καποδίστρια και την έξωση του Όθωνα, ο επαίσχυντος ρόλος της στη Μικρασιατική Καταστροφή και η στάση της στο Κυπριακό, στο οποίο χρησιμοποίησε τους Τούρκους και συμπορεύτηκε μαζί τους, το 1974 και το 1975 και τελευταία στο διαβόητο Σχέδιο Ανάν. Πάντως δεν καταφέρνει (Θάνος Βερέμης) ν’ αποφύγει να παραδεχτεί, ότι η Βρετανία «εργάσθηκε για την αποτροπή της ενότητας της Κύπρου».
Η Μικρασιατική Καταστροφή αντιμετωπίζεται με την ίδια ελαφρότητα που αντιμετωπίστηκε σε σχολικό βιβλίο ιστορίας της Στ΄ τάξης του Δημοτικού, γεγονός που υποψιάζει ότι επιδιώκονται και στις δύο περιπτώσεις, ταυτόσημοι σκοποί. Η αμφιλεγόμενη πολιτική του Βενιζέλου και η στάση του στην εκτέλεση των Εξ, που κάθε άλλο παρά ουδέτερη ήταν, περνάνε απαρατήρητες. Οι δε αναφορές στον Κεμάλ Ατατούρκ, είναι άχρωμες και χωρίς παραπομπές σε άλλους ιστορικούς, κυρίως ξένους, που τον έχουν χαρακτηρίσει στυγνό δικτάτορα. Το ζητούμενο του βιβλίου είναι η διερεύνηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και επ’ αυτού υπάρχουν πολλές παραλείψεις και αποσιωπήσεις, που πιστεύουμε ότι δεν είναι τυχαίες και εν πάση περιπτώσει δεν αρμόζουν σε σοβαρή επιστημονική προσέγγιση.
Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι μεγάλο θέμα και είναι εθνικά επικίνδυνο να παραμορφώνεται το ιστορικό παρελθόν της μιας πλευράς, όταν μάλιστα πρόκειται για σχέση με γείτονα, με τον οποίο υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί. Όσο επικίνδυνοι για ένα έθνος είναι οι πολεμοκάπηλοι, άλλο τόσο επικίνδυνοι είναι και εκείνοι που προσβλέπουν σε αποεθνικοποιητικές συσσωματώσεις.
Το ίδιο έτος που εκδόθηκε το βιβλίο του για τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο «Βήμα Ιδεών» (7.12.07), υποστήριξε ότι, «Το νεοελληνικό έθνος είναι προϊόν μιας ιστορικής μετάλλαξης. Δεν θα υπήρχαμε σαν έθνος, αν δεν είχε γίνει μέσα στο 19ο αιώνα με υβριδική αναγέννηση». Και γεννάται το ερώτημα. Ποιο έθνος γεννήθηκε το 1821 και αν είναι διαφορετικό, σε ποιά στοιχεία του διαφέρει από αυτό που υπήρχε κατά την τουρκοκρατία;
Και για να ξαναγυρίσουμε στην «υπερπαραγωγή». Ποτέ ο Κοραής δεν χρησιμοποίησε το όνομα «Έλληνες», όπως ειπώθηκε. Οι περιπέτειες των εθνικών μας ονομάτων (Ρωμιός, Γραικός, Έλλην), τα τελευταία χρόνια της τουρκοκρατίας, ήταν ένας έντονος, αλλά και συγκεχυμένος αγώνας, αφού και τα τρία ονόματα χρησιμοποιούνταν ταυτόχρονα, με παρεμφερή σημασία και σε κάποιες περιπτώσεις, συναντώνται όλα αδελφωμένα στο ίδιο κείμενο. Χαρακτηριστικό είναι το ποίημα του Ματθαίου Επισκόπου Μυρέων (1619), ο οποίος θρηνεί για την Άλωση και χρησιμοποιεί για το έθνος και τα τρία ονόματα. Το όνομα «Ρωμιός», έλαβε εθνικό χρώμα, διότι κάποιοι από αυτούς που ετοίμαζαν την Επανάσταση, ονειρεύονταν το κράτος που θα προέκυπτε, ρωμαϊκό. Την προσηγορία «Γραικός», προτιμούσαν οι αγρότες, οι ταξιδεμένοι και οι πολλοί λόγιοι, μεταξύ αυτών και ο Κοραής. Ήταν η κομψή λύση για όσους ήθελαν να αποφύγουν την ελληνική ονομασία, που προκαλούσε ειδωλολατρικούς συνειρμούς και τη ρωμαϊκή που αντιστρατευόταν την ήδη κρυσταλλωμένη εθνική συνείδηση. Τέλος το «Έλλην», είχε περιορισμένη αποδοχή και η χρήση του πυκνώθηκε με την κήρυξη της Επανάστασης, λαμβάνοντας, με την πάροδο του χρόνου, ακέραιο εθνικό περιεχόμενο.
Όσο για τον Κοραή, ακόμα και τους αντικαποδιστριακούς διαλόγους (1830 και 1831) που εξέδωσε λίγο πριν το θάνατό του (1833), τους τιτλοφορεί «Διάλογος δύο Γραικών». Συνεπώς είναι λάθος να διακηρύσσεται ότι χρησιμοποίησε το όνομα «Έλληνες». Αυτό δεν μειώνει τον αντίκτυπο της προσφοράς του, μειώνει όμως την αξιοπιστία όσων διαστρεβλώνουν τις πηγές, για να στηρίξουν προκατασκευασμένες ιστορικές θέσεις.
Χρήστος Αθαν. Μούλιας.
Δικηγόρος – Πάτρα.